รอมานานนน….
ในที่สุด…..
เด็กอ้วนป่วนเมือง….ฮี่ๆๆๆๆๆๆ(อ้วนตงไหนวะ)
miu miu มาแย้ว…เกิดวันศุกร์ที่ 17 สิงหา 2550 น้ำหนัก 2400 กรัม ตัวเล็ก แต่ แอปการ์สกอร์ ได้ 9 กะ 10 น๊า
วันพฤ ยังไปทำงาน..กลางคืนยังออนเอ็ม ยังบ่นๆๆ เลยว่า วันจันทร์หมอนัด ครบ 40 อาทิตย์เซ็งจิตมากมาย ไม่คลอดซะที..นอนดูทีวี นั่งคิดนอนคิด ว่าจะโหวตรับ หรือไม่รับดี พอเที่ยงคืน..ท้องแข็ง เป็นพักๆ แต่ก้อปรกติอะเนอะ
แต่..ตีสอง..ก้อแล้ว ตีสามก้อแล้ว…มันเริ่มเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ แฮะ ชักจะยังไงๆ น้ำไม่เดิน ไม่มีมูกเลือดแบบที่หมอบอก..สงสัยเจ็บเตือนเหมือนปรกติ ละมั้ง
นอนกลิ้งไป กลิ้งมา…ผุดลุก ผุดนั่ง เดินเข้าห้องน้ำ เป็นพักๆ ข่มใจดูหหนังจีนช่องสามต่อไปเรื่อยๆ (ตอนนี้ ติดงอมแงมไปเรียบร้อยแล้ว ตีสองครึ่ง ตื่นมาให้นมลูก ละเปิดทีวีดูเปนกิจวัตร ฮิฮิ)
ก้อเจ็บจนรู้สึกว่า นี่ถ้าเจ็บเตือนมันยังขนาดนี้ ปวดจิงจะเปนไงวะเนี่ย…สังหรณ์โหด ลุกไปอาบน้ำ แต่งตัวเผื่อไว้ดีกว่า
ตีสี่ ผ่านไป…บอกเชี่ยวว่า..ถ้า อีก ชม. ยังเป็นอย่างนี้ จะไป รพ. แล้วนะ…
เชี่ยวบอก..ไม่มั้ง..มูกเลือดมียัง ปากมดลูกเปิดยัง..(จะรู้ได้ไงฟระ….) ตอบไปแค่ว่า…ไม่มี ไม่รู้ รู้แต่โคดดดเจ็บ (กว่าปรกติ) คือท้องมันจะเกร็งๆ แข็ง มดลูกหดตัวเป็นระยะๆ แต่ไม่สม่ำเสมอเหมือนที่หมอบอกแฮะ พอหายเกร็ง ก้อเหมือนปรกติ แต่พอเกร็งที น้ำตาเล็ดเลย มันหายใจไม่ถนัด เหมือนจะปวดอึ เดินไปอึ หลายรอบมากๆ ออกมั่ง ไม่ออกมั่ง กลับมานอนกลิ้งไปกลิ้งมา แต่มันยังเจ็บห่างๆ อยู่ ราว 10-15 -20 นาทีครั้ง
ตีห้าครึ่ง ตัดสินใจ บอกเชี่ยว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ ไป รพ. กัน..ถ้ายังไม่คลอด จะได้กลับมานอนให้รู้แล้วรู้แรด สบายใจ
โอเค…เก็บของออกจากบ้าน ขับรถไป รพ. ระหว่างทาง ก้อมีเจ็บบ้าง แต่น้อยกว่าอยู่บ้าน ยังนึกในใจ..สงสัยถึง รพ. ละหายเจ็บ(ตามสไตล์ใกล้หมอละโรคหาย) หมอไล่กลับบ้าน โดนปั๋วบ่นอีกแน่ตู ว่าตื่นตูม T-T ซวยจิง
พอถึง รพ. เค้าก้อพาไปห้องคลอด…ไม่ถามไรเลย ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า จับโกนๆๆๆ ตรวจภายใน ละบอก.ปากมดลูกเปิดไม่ถึงเซ็นต์…แป่วววววววววว
งือๆๆๆ ได้กลับบ้านแน่เลย…โดนบ่นแง๋ๆ งือๆๆๆ เค้าให้นอนรอดูอาการ เลยบอกเชี่ยวให้กลับไปรอที่บ้านแล้วกัน ถ้าไงจะโทรบอกอีกที ไม่ต้องมานั่งรอ
เราเก๊าะ ไปนอนกลิ้งห้องรอคลอด…ได้เตียงที่ห้า..มีรอขึ้นเขียงก่อนหน้า อยู่ห้าคน..เตียงแรก..ร้องแบบไร้สติมากๆ หยั่งกะจะตาย เหมือนในหนังเลย เราก้อนอนปรกติ เราก้อนอนเล่น ปวดเป็นพักๆ แต่ก้อยังอุ่นใจ ใกล้หมอวุ้ย
เจ็ดโมง ให้กินข้าว..กับข้าวนรกมั่กๆ สมเป้น รพ. รัฐบาล กินไม่ลง เพราะเจ็บท้อง ..ทุกๆ ห้านาทีเลยมั้ง..ต้องฟุบหน้ากับโต๊ะกินข้าว ปะงาบๆ เป็นที่อนาถใจ ของเตียงอื่นๆ ที่ชาวบ้านเค้าน้ำเดิน ปากมดลูกเปิดคนละ 3-4 เซ็น..
ระหว่างนั้น…น้องเค้าก้อชวนคุย พี่ๆ เปิดกี่เซ็น…อ่อ…ยังเลยอะ ไม่ถึงเซ็น..แต่ปวดมากๆ เลย..น้องไม่ปวดหรอ
หนูเปิด 3.5 เซนต์ละ นอนมาตั้งกะเที่ยงวาน ยังไม่คลอดเลยเนี่ย….ไม่ปวดเลย…คนอื่นๆ ก้อไม่มีทีท่าว่าปวด..(ยกเว้นเตียงแรก ที่ร้องเป็นหมูจะคลอดอยู่)
แป่ว…..นี่ตรูต้องนอนในห้องนี้ ข้ามวันไม๊แบบนี้ไม๊เนี่ย..พุ่งนี้ ก้อเป็นซีเนียร์ มาเดินถามชาวบ้าน เปิดกี่เซ็นละน้องๆ -_-”
บรรยากาศมาคุโคดๆๆๆ นอนกันเป็นตับๆ ร้องครางฮือๆๆ ห้องน้ำ รวม เดินไกลอีกจะหาก นรกก้อตอนนี้แหละ..ไม่ชอบห้องน้ำรวม+ขี้เกียดเดิน อยากเปลี่ยนใจไป รพ. เอกชน (ทันไม๊เนี่ย)
กินข้าวออกมา..หมอมาตรวจพอดี..จับๆ ท้องดู บอกว่า..ยังเจ็บไม่ถี่เท่าไหร่เลยเนอะ..นอนดูก่อนละกัน ถ้าเจ็บจะคลอดเนี่ย ท้องมันจะแข็งกว่านี้ทั้งท้องเลย นี่ยังไม่เท่าไหร่ ถ้าถี่ขึ้นจะตรวจภายในอีกที ถ้าไม่ ก้อแสดงว่าเจ็บเตือน กลับบ้านได้..
ระหว่างนั้น เตียงแรก ขึ้นเขียงไปเรียบร้อย..
เราก้อ นอนหันหลังให้พยาบาล และชาวบ้าน..ปวดหนอๆ วิธีหายใจเข้าออกที่เค้าว่ามา มันไม่ได้ผลเลยแฮะ..ลืมหมด สติแตก รู้แต่ว่า เริ่มปวดถี่ขึ้น (แต่เค้าว่ายังไม่มากพอ) นอนปะงาบๆ จนถึง เก้าโมงกว่า…เริ่มรู้สึกว่า มีอะไรไหลออกมา..แต่คงคิดไปเองมั้ง ไม่มีแรงจะคิด นอนดีก่า…
พอหมอเดินมาดู เพราะเห็นเราปวดมาก ขอตรวจภายในอีกที…
หมอเห็นละ บอก..อ่าว..มีมูกเลือดละนี่…(แอบดีใจ..เจ็บขนาดนี้ ถ้าไม่มีก้อแย่ละ ได้คลอดแน่แล้วตรู เย้ๆๆๆ)
ปากมดลูกเปิด 4-5 เซ็นต์ละ…เจาะถุงน้ำคร่ำ ถ้าบอกว่าเจ็บโคดดดด ก้อจะหาว่าขู่ เอาเป็นว่า..เจ็บทนได้ ไม่ถึงตาย) แล้วให้น้ำเกลือเร่งคลอด
"เดี๋ยวจะปวดถี่ขึ้น นะคะ…ถ้ารู้สึกอยากเบ่งเมื่อไหร่ให้บอก"
สิบโมง…พยาบาลเดินมาดู…เราบอก ปวดมากกกๆ เลยนะ…งี้เรียกว่าใกล้ยังคะ..พยาบาลจับท้องดูแล้วบอกว่า ยังไม่ถึงเวลา เราบอก..นี่ก้อถี่แล้วนะ..ปวดแบบอยากเบ่งมากเลย..คุณพยาบาลบอก..ต้องรอให้ยิ่งกว่านี้อีก T-T
มันจะปวดแบบ..ท้องเกร็ง แล้วปวดก้น ปวดก้นกบ เหมือนจะปวดอึมากกกกกกกกกก..แต่ต้องกลั้นไว้แบบสุดๆๆๆๆๆ ไหนๆ ก้อไหนๆ ละ..ไอ่ที่ซ้อมหายใจมา ลองงัดมาใช้อีกทีจะเป็นไรไป ลองหายใจเข้าทางจมูกถึงอก(ก้อมันได้แค่นั้นอะ) แล้วปล่อยมาทางปาก เป็นจังหวะสั้นๆ เออ ช่วยได้วุ้ย อย่างน้อยสมาธิเราก้ออยู่ที่การหายใจ บรรเทาความเจ็บได้จิ๊ดนุง
สิบโมงจะครึ่ง…ไม่ไหวแร้ว…บอกหมอ..อยากเบ่งแล้วจิงๆ นะ..ปวดมากๆ เลย
หมอตรวจอีกที….9 เซ็นต์แล้ว..(ไชโย้)
ย้ายเข้าห้องคลอดได้….ยังมีแรง หยิบมือถือ โทรหาเชี่ยว ว่า.จะไปคลอดแล้วนะ ได้คลอดก่อนเที่ยงแน่…ทุเรดเสียงตัวเองเหมือนกัน แต่มันเจ็บสุดๆ
จากนั้น ก้อลุกลงจากเตียง นั่งรถเข็น ทรมานมากกกกกกกก เพราะปวดท้องด้วย ต้องลุก ต้องนั่ง แล้วโดนเข็นไปตะกายขึ้นขาหยั่งอีกห้อง (ตอนนั้นคิดว่า คนอื่นที่จะคลอดจะสภาพอนาถ เจ็บอย่างเราไม๊อะเนี่ย ทำไมเค้าลุกนั่งรถเข็นไปห้องคลอดข้างๆ ไหววะ หรือว่าลุกไม่ไหวยิ่งกว่าเราแล้วเข็นเข้าห้องคลอดไปเลยทั้งเตียง…ยังมีอารมณ์สงสัยอีกตรู)
พอถึงห้องคลอด..ตะกายขึ้นเขียงเองเค้าบอก ยังไม่ต้องพาดขา..เพราะ ยังไม่สิบเซ็นต์ เดี๋ยวเมื่อย
ปวดอีกสักพัก..เราบอก ไม่ไหวแล้วจิงๆ เค้าบอก เอ้า..งั้นอยากเบ่งก้อเบ่ง..พาดขา เอามือจับตรงนี้ ละเบ่งได้…แล้ว..มันก้อหันหลังเดินไป..
อ้าว..แล้วใครจะกล้าเบ่งอะ..ถ้าเบ่งละพรวดออกมา ใครจะรับเด็กอ๊า…งิ๊ดดด…
ไม่ไหวแร้ว…เบ่งก้อเบ่ง….ว่าแต่ เบ่งไงอะ..
เบ่งผิดวิธี พยาบาลหันมาดุ….ต้องเอาคางชิดอก หายใจลึกๆ ห้ามมีเสียง ห้ามโก่งตัวขึ้นมา เบ่งเหมือนเบ่งอึเวลาท้องผูก ยาวๆ ไม่งั้น ถ้ายาวไม่พอ เสียแรงเปล่า เพราะเด็กจะหดกลับเข้าไป แล้วแม่จะช้ำด้วย…(มีขู่ๆ)
เบ่งอยู่ 4-5 ทีมั้ง จำไม่ได้..ผิดตลอดอะ..แต่ก้อดี ที่ได้เบ่ง ไม่ต้องกลั้นแล้ว พยาบาลก้อเดินไปเดินมาไม่สนใจอะ…หมอก้อกำลังแต่งตัวอยู่ เพราะ ยังไม่ 10 เซ็นต์ จนรู้สึกว่า..ถ้าเป็นงี้ต่อไป ไม่ได้แระ…ตั้งใจเอาจิงซะที..
ตั้งสติใหม่..ระหว่างรอบีบตัวอีกรอบ..พอมดลูกเริ่มบีบตัว….เอาวะหายใจลึกๆ คางชิดอก งืมๆๆ…เอาละนะ….อึ๊บบบบ….พยาบาลหันมามอง ละบอก นั่นแหละๆ ถูกแล้ว คุณแม่ เก่งมาก แบบนั้นแหละ ยาวๆ อีกๆๆๆ หัวจะโผล่แล้ว..
แค่นั้นแหละ…หมอก้อเดินมา ทุกอยางพร้อมในเวลาอันรวดเร็ว ผ้าปลอดเชื้อมารอที่พุง
รออีก ยก…อึ๊บบบบ….หมอบอก เอาอีกๆ นั่นแหละ เป็นผมลูกแล้ว…
อีกยก….คราวนี้ ตั้งใจแน่วแน่..อึ๊บบบบบ…หมอจะกรีดละนะ…เจ็บ แต่ ไม่มากอะ เพราะตั้งใจเบ่งแบบสุดๆ …..แค่เกือบจะออกมาเท่านั้น….หมอเลยต้องเอาสำลีหยุดเลือดเอาไว้ก่อน
รออีกที….ตั้งใจว่า ทีสุดท้ายแระ….(กรีดไปแล้วนี่หว่า…เลือดออกเยอะ เสียดาย -_-”)
อึ๊บบบบ…..คราวนี้ หมอช่วยดึงหัวเด็กออกมา…แล้วก้อพรวดดดดด ออกมาทีเดียวเลย…ไม่ต้องรอให้หมอช่วยทำคลอดไหล่…สงสัยเพราะมิวมิวตัวเล็กเลยออกมาไม่ยาก
เบบี๋ก้อมานอนอยู่บนพุง ตัวม่วงๆ แดงๆ ร้องจ๊ากๆ…ไชโย้..สำเร็จซะที..เบบี๋ปลอดภัย จากนั้น สติก้อไปอยู่ที่แผล…เหอๆๆๆ ต่อไปก้อเย็บแผลดีวะ.แหกมากไม๊เนี่ย มันเจ็บๆ
มิวมิวโดนอุ้มไปห้องข้างๆ แร้ว แต่ยังเห็นลิบๆ ได้ยินเสียงร้องดังเลย
ระหว่างเย็บแผล..โดนยาชาเพิ่มไปสามเข็ม เพราะ มันไม่ชา…เจ็บชิบ..ยิ่งตอนดึงไหม มันเสียวๆ อะ ระหว่างนั้น เค้าก้ออุ้มมิวมิวมาให้ดูหน้า…ละก้ออุ้มไปอีกรอบ บอกว่า น้องตัวเล็กจัง..เดี๋ยวจะเอาไปเจาะเลือด แล้วไว้ตึกสูติก่อนเลย คุณแม่ค่อยตามไปทีหลัง
เย็บหลายชั้นอยู่เหมือนกัน ทั้งชั้นกล้ามเนื้อ จนมาถึงนอกสุด หมอก้อบอกว่า.เหลือแต่ข้างนอกนะคะ…(โดนยาชาไปอีกเข็ม เพราะแม่มไม่ชาเอาซะเลย)
สุดท้ายก้อเสร็จซะที หมอตรวจเช็คความเรียบร้อยว่า เนียนยัง ทุละไปทวารหนักไหม เหมือนในวีดีโอที่เคยดูเป๊ะๆ เลยไม่แปลกใจ…จากนั้น…ก้อพักแผบ มีเตียงมารับ ย้ายไปนอนห้องรอคลอด…ให้ยินเสียงมิวมิว ร้องดังข้ามห้องมาแว่วๆ
น่าแปลกที่ บางคนบอกคลอดเสร็จแล้ว เพลีบ หลับไปเลย…แต่เรา ดันหายง่วงอะ..แบบว่าโล่งสุดๆ นอนรอบนเตียงแบบเซ็งๆ อยากโทรหาซะมีจนเที่ยง เค้าเอาข้าวมาวางให้กิน..ก้อลุกมานั่งกินบนเตียง กินไปงั้นๆ แหละ ไม่หิว จิงๆ อยากจะยกให้เตียงข้างๆ ด้วยซ้ำเพราะข้าวดันหมด แล้วเค้าไม่มีกิน (บังเอิญเราจ้วงไปแล้วอะนะ) ข้าวผัด กะต้มจืดฟัก แต่..ขนมบ้าบิ่นเจ็ดพี่น้อง อตก. เชียวนะเฟร้ย…(ทำไมของคาวกะของหวานมันต่างกันฟ้ากะเหวงี้)
เสดละนอนรอด้วยความเซ็งต่อไป…2 ชม. รอดูว่า มีอาการข้างเคียง ตกเลือดหรือเปล่า
จากนั้น พยาบาลก้อเข้ามา ดูแผล เอาเลือดที่ค้างอยู่ข้างในออก…..ล้วงๆ ทลวง ควักๆ เจ็บใช้ได้เลย…T-T
เปลี่ยนเสื้อผ้า ละนอนรอ ไปตึกสูติ…อยากหยิบมือถือมากๆๆๆ แต่ดันอยู่ใต้เตียงให้คุณพยาบาลหยิบเป้มาให้นึกว่ามือถือจะอยู่ในนั้นแต่ไม่อยู่อะ..
พอกำลังจะเข็นไปนึกสูติ คุณพยาบาลอีกคนก้อมาบอก..ว่าเห็นมือถือยัง ใส่ไว้ตรงนี้นะ แล้วหยิบมาให้…ดีใจมากๆๆๆ
โทรบอกว่า ออกมาแล้วนะ…กำลังจะย้ายตึก
พอไปถึง…ตึกสูติ เราก้อนอนรอห้องพิเศษ เพราะคนเก่ายังไม่ออก..เลยได้นอนตรงทางเดินรวมๆ ร้อนโคดดด…
พอเชี่ยวมาก้อลุกมานั่ง..(จิงๆ เค้าห้ามลุก 6 ชม. มั้ง) พยาบาลเดินผ่านไปมา ไม่เห็นสนใจ…เราก้อมองเข้าไปในห้อง เห็นมีเด็กอยู่สองคนในตู้ จนมีคนนึงสบตา เลยถามว่า..นั่นลูกเราหรือเปล่า เค้าเลยไปอุ้มมาให้..
Love at first sight ชิมิ…..มิวมิวตัวเล็กมากกกกกกกกกกก ตัวแดงๆ น่าร๊ากกกกกกกกกสุดๆๆๆๆๆๆ พอจะดูออก ว่า ขาว มีดั้งด้วย(เฮ้อ โล่ง !!!)
แว๊บแรกหน้าเหมือนเราแฮะ…แต่ดูไปดูมา..หน้าเหมือนเชี่ยวซะงั้น…
นอนนิ่ง ไม่ร้องเลย..ลืมตาแป๋วแหวว เป็นพักๆ หาวววววว…….ละเราก้อเปิดดูเท้าน้อยๆ…จิ๋งเดียว..
เมื่อยก้อเมื่อย เจ็บแผลนิดหน่อย..แต่ขออุ้มหงะ..
กว่าจะได้ห้อง บ่าย 3 กว่าๆมั้ง…จากนั้น…ทุกอย่าง ก้อ เริ่มต้น…..
ตอนต่อไป…..ไว้ก่อน…คิคิคิคิ
บอกให้โลกรู้ว่า นู๋มีตัวตน ละน๊า….
First touch……
First Day 
First Impression….
ปล. ไอ่ที่เล่ามาข้างต้น..คิดไปคิดมา..ถ้าไม่ mind ไรมาก เป็นคนอึดๆ หน่อย ก้อรับได้นะ ราคากับบริการไปด้วยกันดีแท้เชียว..เพราะ ใบเสร็จค่าคลอดทางช่องคลอด ท่าหัว 1000 บาท!!!!!!!!!!!!!! งงเลยดิ เชี่ยวบอกมาทีแรก เรายังอึ้ง…นี่กุฟังผิดเปล่าเนี่ย
คนอื่นเค้าเสียค่าคลอดกันเป็นหมื่นๆ อิชั้นเสียพันเดียว!!!!!!!!!!…(ต้องไปใส่ซองให้หมอเพิ่มแระ)
ค่าวัคซีน ไม่เห็นมีคิด แต่ฉีดให้นะ (คิดถึงแพคเกจวัคซีน รพ. เอกชนปีละ 5000 ดิโขกสับโคดๆ) ค่าพยาบาลที่คอยเอาพารากะยาแก้อักเสบมาให้(ทำแค่นั้นจริงๆ) สามวัน ยังแพงกว่าค่าคลอดอีกและ ที่แพง(กว่าอย่างอื่น) ก้อ ค่าห้องพิเศษนั่นแหละ
ภูมิใจอะ…คลอดถูก..ลูกออกมาปลอดภัย อาหารไม่หร่อย พออภัย ห้องพัก แอร์เย็น ก้อโอเคล่ะวะ.อาหารหมาไม่แหลก ดึกๆ ก้อใช่ปั๊วไปซื้อคะน้าหมูกรอบ ไข่เจียว เบียร์สองขวด มานั่งฉลองกันสองคนตอนเที่ยงคืน…ลั่นล๊า….
ถ้าไปคลอดเอกชน แลกกะความสบาย 2-3 วัน แต่ ค่าคลอด ครึ่งแสนหรือร่วมแสน เสียดายตังค์เหมือนกันเนอะ เอาตังค์ไว้ทำอย่างอื่นดีก่า รพ.รัฐถ้าไม่นับบริการที่ไม่ได้มาประคบประหงมเอาอกเอาใจ แล้ว มาตรฐานทางการแพทย์และฝีมือหมอ ก้อใช้ได้เลย..(เพราะหมอเราเลือกแล้วชิมิ)
อ่อ..แต่เจ็บใจอย่างเดียว…ขอยาแก้ปวด ขอบล็อคหลัง มานบอก ไม่มี ใครๆ เค้าก้อเจ็บงี้กันทั้งนั้น ไอ่เราก้อว่า..เอ๊ อ่านมา คลอดธรรมชาติมันมีวิธีบรรเทาความเจ็บนี่หว่า ทำไมพยาบาลบอกไม่มีวะ…
แต่ก้อต้องขอบคุณเค้านะ..ช่วยให้ประหยัดงเงิน และสุดท้ายแล้ว มันก้อเป็นความเจ็บปวดที่มนุษย์เราทนได้นั่นแหละ ไม่ตายหรอก…..
คิดๆ แล้ว ยังอยากท้องอีกเลย…หนุกดี…อยากมีอะไรดิ้นดุ๊กดิ๊กๆๆ ในท้อง คิดถึงๆๆๆๆ
Littlemiumiu 